• herman_dad Goedemorgen, BOSWACHTER DEELT BOETES UIT AAN HARDLOPERS DIE VANWEGE WATEROVERLAST een verboden ru...
• herman_dad Goedemorgen, POLITIE WAARSCHUWD VOOR OPLICHTING MALAFIDE WEBSHOPS, SITE'S een ook vrij groot...
• herman_dad Goedemorgen, AMSTERDAM NIET LANGER VEILIGHEIDSRISICOGEBIED n.a.v. de RELLEN ROND AJAX-MACCABI Tel...
• herman_dad Goedemorgen, vervolg 18-11-24 'LIVEBLOG' ONTPLOFFINGEN EN AANSLAGEN particulier: DEZE N...

• 20 Sep '24 - 15:35 Geschikte studio in Enschede
• 17 Jul '23 - 23:08 Welkom Gerrie op deze club ook!
• 27 Okt '22 - 15:14 MEDEDELING ivm mogelijke (??) stagnering berichten
• 23 Aug '22 - 01:33 Welkom XAJA op de Politieclub als lid

Goedemorgen, HERHALING OOK DIT JAAR 2023 WEER?! BOEKENTIP, nogmaals ivm de St. Klaastijd en komende KERST. Vraag het AAN DE SINT OF VOOR DE KERST ALS CADEAU of geef het iemand die...? 

De 'geest van de mens moet om' in denken en vooral doen. Goede boeken daarvoor zijn onderstaande. Er vanuitgaande dát er Buitenaards leven is en ons al sinds ons bestaan bezoekt en 'aanstuurt'? Maar we weten het al honderd procent zeker dát dat zo, anders zouden er geen GELOVEN (ontstaan) zijn op Aarde? En dan is het boek Buitenaardse Beschaving van Stefan Denaerde (pseudoniem voor Ad Beers, even googlen..) dan toch waar, op waarheid berustend? ZIE VERDER OOK HIER VOOR CLUB http://maatschappelijke-belangen-beheerdersinfo.clubs.nl/ FORUM-UNIVERSUM ARTIKELEN!! Tip!  

De boeken: Allen te verkrijgen via Bol.com of andere boekensite's als AKO.nl, Bruna.nl, Libris.nl of Brunawinkels, andere boekenwinkels.

    1969  herduk 2012  2e boek van Ad Beers  2017, HOE NU VERDER MET DE AARDE, DE HOMO SAPIENS, u, ik en wij allen. BEDOELEN WE 7,8 MILJARD nu op Aarde ...

Voor allen die 'iets hebben met POLITIEK, 'HET GELOOF' IN BREDE ZIN, OF MONETAIR. Wie niet?! En hoe gaan we de wereld ombouwen, grenzen, landen, staten of nationaliteiten? Alle discriminaties eerst de wereld uit, ook de 'positieve' die we geeneens meer herkennen als zodanig.of zelfs als een groot goed bezien? 'Politiek oa. PARTIJPOLITIEK, 'democratie'?

GAAT U OOK MEE IS DE UITDRUKKELIJKE VRAAG VAN DIT BOEK.  

ZIE VERDER OOK de andere nieuwsclubs: Leden en dagelijks terugkerende bezoekers, zie ook eens de andere nieuwsclubs, hier op clubhome genoemd? Nieuw: Vanaf 1 november 2023 heeft Clubs.nl besloten om voor openbare bezoekers die het forum- of blog(berichten) willen lezen of beantwoorden om hun moverende redenen te vragen: Een Clubs.nl account is nodig om het forum te kunnen bekijken. Maak nu een account aan. GRATIS !!!

B.v.: http://politie-en-alles-wat-er-misgaat.clubs.nl/ of: http://maatschappelijke-belangen-beheerdersinfo.clubs.nl/ of: http://europese-unie.clubs.nl/ of http://justittieledwalingen.clubs.nl/ -  Dank!

D.d. 09-01-24: AANVULLING OP GEHEEL MET HIERONDER HOOFDSTUK 1 VAN BOEK BUITENAARDSE BESCHAVING: GHsw.pdf I DocDroid (bron)

Stefan Denaerde

Buitenaardse beschaving
De planeet Iarga

Naar aanwijzingen van de schrijver geïllustreerd door Rudolf Das

Woord vooraf
Dit is geen science-fiction. Het is een utopisch boek. Het beschrijft de confrontatie van een aards
mens met een buitenaardse beschaving. Het volgt de schokkende ervaring van een wezen van onze planeet, dat gesteld wordt voor het feit dat er ver buiten ons zonnestelsel een beschaving zou bestaan.
De inlichtingen over die verre planeet Iarga zijn voor ons onthullend en onvriendelijk!
Ze degraderen de aardse verhoudingen, ze stellen door andere normen de onze in een vreemd
daglicht. Ze geven ons een verre blik in onze mogelijke toekomst. Ze waarschuwen ons, maar ze
willen ons ook de harmonie, het doel van het kosmische leven wijzen. Waarbij onze godsdienstige dogma’s ineenstorten.
Een gevaarlijk boek voor behoudende mensen, die denken dat ze het op aarde goed doen. Een bizar, maar hoopvol boek voor hen die zichzelf - en daarmee de wereld willen vernieuwen.
Rudolf Das

Introductie
Stefan Denaerde beschrijft een ontmoeting met mensachtige wezens van een planeet Iarga buiten ons zonnestelsel. Hij is met zijn boot in de Zeeuwse Wateren op een onderwater liggende UFO (vliegende schotel) gestoten en komt naar aanleiding hiervan met de bemanning in contact. In de "schotel" wordt hij via computers en met films op de hoogte gebracht van hun leefwijze, de sociale structuur van hun planeet en de stand van hun techniek. Fascinerende tekeningen, door Rudolf Das op aanwijzingen van de auteur vervaardigd, illustreren dit tot in details.
Technisch, zeggen de Iarganen en rapporteert Denaerde, zijn wij, aardbewoners, veel verder dan ons sociaal beschavings-niveau ons eigenlijk zou moeten toelaten.
De ontwikkelingshulp wordt vergezeld door napalm. Naast sociale voorzieningen kennen wij rassendiscriminatie en atoomkoppen. Als wij sociaal niet stabieler worden, dan zullen we onszelf met de huidige en nog komende uitvindingen de das om doen.
Buitenaardse beschaving toont hoe anders het op de planeet Iarga toegaat.

Een boek waarvan u zegt: "Het is niet te geloven, maar stel je eens voor dat ..." En daarom is het zo interessant en inspirerend hier kennis van te nemen.
1969 N. Kluwer, NV, Deventer

1
Zeilen op Noordzee en Oosterschelde - Merkwaardige gedragingen van het kompas - Aanvaring met een onzichtbaar voorwerp - Redding van een drenkeling - Hautain intellect en agressieve kracht - Confrontatie met buitenaardse intelligentie - Ruimtewezens maken zich blijkbaar zorgen- Mensheid in kosmisch isolement? - Uitnodiging tot interplanetair gesprek - Geheimzinnigheid onder water

Wie mij naar Iarga vraagt, zal ik de weg wijzen. De fascinerende groene schemering met de sombere roze hemel is geen droom, maar ... wacht nog even! Om het voor u tot werkelijkheid te maken zal ik eerst de zee van gegevens uit mijn verbijsterende belevenissen moeten ordenen en doorgeven in een logisch verband. Dat heb ik zelf ook wel nodig. Enige ordening van mijn chaotische herinneringen zal me kunnen helpen om weer de oude te worden.
Het kost me nu moeite om me te herinneren wie ik vroeger was. Hoe ik me voelde op die prachtige zomeravond, toen mijn zeilschip, een stalen tjalk, op het windstille water van de Oosterschelde voor anker lag als een grote witte zwaan.
- Weet je dat het kompas kapot is?, was de verrassende vraag van mijn zoontje.
Ik reageerde niet; dit kon alleen maar een grapje zijn. Ik zat lekker onderuit in een gemakkelijke stoel en slurpte met welbehagen van mijn koffie, onderwijl kijkend naar het verre Schouwen-Duiveland waar we van plan waren om tegen het donker heen te varen. Op de smalle streep van de horizon was het havenlicht van Burgsluis al te zien.
- Zeg, paps het is echt waar, hield zoonlief vol. Wat ongelovig kwam ik overeind en even later
stonden ook mijn vrouw en dochtertjes rond het kompas en we keken er met zijn allen naar alsof we het voor de eerste maal hadden ontdekt.
Het was inderdaad defect. De kompasroos hing scheef en raakte het dekglas, maar het ergste was dat de noordpijl in de richting van de Zeelandbrug wees, dus naar het Oosten. Argwanend keek ik naar de ontdekker van het onheil, want de mogelijkheid van een grapje met een magneet was niet uitgesloten.
Maar helaas bleek dat niet zo te zijn, zodat ik een ernstig onderzoek begon naar de oorzaak.
Intussen deed Miriam de afwas en bracht de kinderen naar bed. Zo kwam het dat het al vrij donker was toen ik de motor startte en op de tonnen terugvoer naar Burgsluis. Het kompas had zijn geheim niet prijsgegeven en dat irriteerde me bijzonder. Miriam had natuurlijk wel gelijk met haar opmerking dat ik een fijne vakantiedag niet moest bederven met ergernis over een kompas, maar toch moest en zou ik weten wat er aan de hand was. Enfin, dat kwam nog wel in de haven.

Ik joeg de tjalk op volle kracht over de donkere Oosterschelde. Daar was de lichtboei al.
Automatisch las ik het nummer en draaide scherp bakboord uit. In de verte lag de volgende, die de geul markeerde naar Burgsluis. Nog een mijl of zes en dan waren we er!
Maar het liep anders dan ik dacht. Er gebeurde iets ongelooflijks. Midden in deze volstrekte
verlatenheid flitste plotseling een fel blauw-wit zoeklicht aan wat in mijn ogen scheen vanaf een punt recht voor de boeg. Tegelijkertijd hoorde ik een hoge snerpende toon die boven het motorgeronk uitkwam. Ik schrok geweldig. Het kwam zo onverwacht dat het enkele seconden geduurd moet hebben voordat ik reageerde.
Vol gas achteruit! Ai, te laat!
Met een angstaanjagende dreun liep de tjalk vast op een hard voorwerp. Maar waarop? Wie ligt er in vredesnaam onverlicht in de vaargeul? Met trillende handen stopte ik de motor en in de plotselinge stilte zag ik het verschrikte gezicht van Miriam in de opening van de kajuit.
- Is daar iemand? schreeuwde ik over het water.
Als antwoord ging het licht uit, maar niemand antwoordde. Miriam kwam naar buiten en achter haar stonden de kinderen met angstige ogen te kijken.
- Kijk daar, een vreemd plat ding. Het lijkt wel een ondersteboven drijvend schip of ponton. Maar
daar zitten we nog een meter of acht vandaan. Waar zijn we dan op gevaren?
- Is daar iemand? brulde ik voor de tweede maal.
Weer flitste het zoeklicht aan. De bijzonder smalle lichtbundel gleed over het water, kwam dichter bij de tjalk en wierp een kille gloed op de zijkant van het schip. Mijn adem stokte. Voortdrijvend op de vloedstroom schoof geluidloos een menselijk lichaam voorbij; ogenschijnlijk levenloos met de rug naar boven gekeerd.
De verdere gebeurtenissen voltrokken zich in een zenuwslopend tempo. Een gedachte overheerste: snel iets doen, voordat de drenkeling was weggedreven naar die zwarte watervlakte. Instinctmatig voerde ik de handelingen uit die ik zo vaak had overdacht wanneer één van de kinderen overboord zou vallen. Enkele seconden later sprong ik met de lijn van de bijboot in mijn hand in het water.
Maar wat nu weer? Er stond nog geen meter water en ik bezeerde mijn enkels en knieën op een
staalharde bodem. In de verwarring zag ik de lijn van de bijboot wegdrijven. Ik strompelde overeind en liet me languit voorover vallen zodat ik het touw weer grijpen kon. Zwemmend met het bootje achter me aan, kreeg ik eindelijk de drenkeling te pakken. Hij bewoog zich niet. Maar hoe kreeg ik die zware man in dat bootje? Hoe til je zoiets over de rand? Een onmogelijke opgave. Dan eerst maar vastbinden met het touw en zelf aan boord klimmen. Ik trok hem daarna wat omhoog en sjorde het touw vast.

Pas op dat moment begon de alarm-sirene in mijn achterhoofd te loeien. Wat raar, hij heeft een hard metaalachtig pak aan waar hij op drijft. Rond zijn hoofd zit een vreemde vervormde bol, die het blauwe licht zo scherp reflecteert dat ik zijn gezicht niet kan zien. Wat is dit voor iemand?
Ik begon aan ruimtevaarders te denken, maar hoe komen die in de Oosterschelde? Ik startte de
buitenboordmotor en begon langzaam terug te varen naar de tjalk, de drenkeling voortslepend aan de zijkant van het bootje. Maar wat nu? Wat moet ik eigenlijk met die vreemde last opzij? Is het wel een mens? Waar heb ik al die moeite voor gedaan? Mijn verwarring steeg met de minuut.
Het blauwe licht maakte me duidelijk dat ik door moest gaan. Wie bedient dat zoeklicht? Iemand die mij ziet, die de redding heeft gadegeslagen en er met dat licht zelfs aan heeft meegeholpen? Maar wat willen ze eigenlijk?
In een afschuwelijke verwarring kwam ik tenslotte terug bij de tjalk. Nu kreeg mijn tegenwoordigheid  van geest voorlopig de genadeslag: er was plotseling een zee van licht. Een groot diffuus licht onder de waterspiegel. Ik stopte de buitenboordmotor. In de stilte hoorde ik allereerst Miriams stem en die van mijn oudste dochter. Gelukkig, daar was alles nog in orde.
Een ander geluid was veel verontrustender. Het zoeklicht werd gedoofd en vanuit het midden van het plateau kwam een donkere gedaante aansnellen met vinnige snelle dribbelpasjes. Hij sprong in het water en in het volle licht waadde hij naar mij toe. Het was een getrouwe kopie van het wezen dat ik had opgevist. Een metaalachtig glanzend kostuum met een transparante bol rond zijn hoofd.
Meter voor meter kwam hij dichterbij. Instinctief zwaaide ik in de afweerbeweging de pikhaak
omhoog. Hij stak met een bezwerend gebaar zijn arm omhoog en wendde zijn gezicht naar mij toe.
Als door een adder gebeten, deinsde ik achteruit. Een wilde angstimpuls sneed me de adem af. Het was een nachtmerrie. Een afschuwelijk en niet te beschrijven gevoel maakte zich van mij meester.
Dat wezen vlak voor mij was geen mens! Een dierlijk gezicht met een trotse agressieve blik. De ogen met grote ruitvormige pupillen waren hypnotisch en zelfbewust. Uit zijn hele voorkomen sprak de superioriteit. Als een rollende donderslag drong het besef tot me door dat ik onbeschermd stond tegenover een ander en intelligenter ras dan het mijne.
Maar waarom dan nog die panische angst? Ik kan het helaas niet verklaren. Als het een gorilla was geweest dan zou ik bijv. met een snelle sprong aan boord van mijn schip geklommen zijn en met de pikhaak een gevecht hebben geleverd om het dier te beletten aan boord te klimmen. Er zou geen tijd geweest zijn voor de angst die opwelde uit dat gevoel van machteloosheid door de herkenning van zijn superioriteit. Een wezen met een groter denkvermogen dan ik. De angst gaat samen met een panische vluchtneiging. Snel weg vluchten voordat het te laat is.
Ik sprong opnieuw overboord en krabbelde door het ondiepe water naar het schip alsof de duivel me op de hielen zat. Hijgend klom ik aan boord en zo snel mogelijk startte ik de motor. Vol gas achteruit; weg, hier vandaan! Maar het schip zat muurvast en bewoog geen millimeter. Schuin vooruit zag ik hoe het wezen de bijboot op het donkere platvorm trok en met de drenkeling in zijn armen op een robotachtige manier wegdribbelde. Het werd plotseling donker en ze waren allebei verdwenen. Met een bang voorgevoel stopte ik de motor.

De toestand aan boord was nog betrekkelijk rustig. Ze hadden geen idee van de omvang van het
werkelijke drama. Er heerste een soort voldoening over de reddingsactie van hun vader. Mijn oudste dochtertje had de theorie ontwikkeld dat we op een onderzeeboot waren gevaren. Nog niet zo dom in de buurt van het oefenterrein van de marine. Alleen Miriam had in de gaten dat er iets niet klopte. Ze bekeek me als een vreemde en haar onrust groeide met de seconde. Ze had mij nog nooit zo gezien. Ze schonk me een whisky in en stuurde de kinderen naar bed met de mededeling dat we iets te bespreken hadden. De whisky deed me goed maar inmiddels was er een ergernis bijgekomen. Het bleek nl. dat ze me niet geloofde.
- Je bent overspannen, Stef, je moet rusten. Er zitten echt geen Marsmannetjes in de Oosterschelde.
Uit een soort zelfbescherming praatte ze door om mij en haar zelf moed in te spreken. Binnen hield ik het niet langer uit. Ik moest erbij zijn als er buiten iets gebeurde. Met een handzoeklicht en een pikhaak stond ik even later in het gangboord en liet de lichtstraal over het platform spelen.
- Daar ligt het, onbeweeglijk!
Het lag juist aan de wateroppervlakte. Een sinister donkergrijs rond ding. De diameter was wel zo
groot als ons schip, zeker 16 meter. Het rustte op een opstaande rand die wel van glas leek, zo
reflecteerde het. In het midden stond een metalen kolom van een ingewikkelde vorm, ongeveer
anderhalve meter breed en 2 meter hoog. De totale afmetingen van het gevaarte wekten mijn
verbazing. Ik wist wat er verder nog onder water zat. Minstens de afstand van een zwembad kon je lopen vanaf het platform zonder van de stalen ondergrond af te vallen. Dit moest wel een van die roemruchte vliegende schotels zijn. Ik wist alleen niet dat ze zo groot waren en dat die dingen onder water konden.
Ik knipte de lamp uit en begon met de pikhaak systematisch het schip af te peilen. Vóór, bij de boeg ongeveer 40 cm en achter het dubbele, 80 cm diepte. Het gekke was dat ik elke keer de pikhaak met een ruk van de bodem moest lostrekken alsof iemand hem vast hield. Nu flitste het vreemde gedrag van het kompas door mijn hoofd: magnetisme.
We waren vastgevaren op een groot magnetisch monster!
We zaten gevangen, vast gekleefd op een geweldige magneet.
In de greep van vreemde, buitenaardse wezens. De enige mogelijkheid om te ontvluchten was de
plastic bijboot. In geval van nood konden we er met zijn allen in. De bijboot lag nog steeds op
dezelfde plek van het platform en in de vredige stilte van deze volstrekte verlatenheid werd
plotseling een driest plan geboren. Per slot van rekening lag de bijboot niet meer dan 8 meter van me vandaan. Voor de derde maal sprong ik die avond in het water, waadde er zo snel mogelijk naar toe en trok hem los. Nog geen halve minuut later was ik weer aan boord en bond de bijboot langszij.
Zo, dat was dat! Ik begon weer iets van mijn zelfvertrouwen terug te krijgen. Maar de beklemming kwam direct terug bij het horen van een knarsend en sissend geluid. Er ging iets gebeuren. Ik pakte de schijnwerper en richtte het licht op het platform. Aan de rand scharnierde een soort deksel langzaam en gelijkmatig omhoog.
Uit het gat kropen twee gedaanten in de inmiddels bekende ruimtekostuums en zij tilden enige
voorwerpen omhoog welke met kabels of snoeren waren verbonden. Hun bewegingen deden denken aan oude films, snel en schokkerig. Wat deden ze nu? Ze stonden op het dek en maakten een langzame plechtige buiging in mijn richting waarbij ze een hand op de bol legden ter hoogte van hun voorhoofd.
Ach, ik begreep het. Wat een heerlijke opluchting. Het was een groet, een vriendelijke respectvolle groet. Als robots kwamen ze aangedribbeld tot aan de rand van het platform. Daar herhaalden ze hun buiging zeer nadrukkelijk en vervolgens bleven ze in het licht van mijn lamp als standbeelden staan.
Een bizarre en dramatische scène: op de Oosterschelde vond de confrontatie plaats van een mens met een buitenaardse intelligentie. Maar die mens was voor deze ontmoeting wel heel slecht voorbereid.
Hij was niet meer dan een in het nauw gedreven zeiler, die in zijn natte kleren zijn benen voelde bibberen.
De twee gedaanten voor mij waren niet langer dan 1.40 m en op een afstand leken ze bedrieglijk veel op mensen. Armen, hoofd en benen, alles op de normale plaats. Alleen hun benen waren veel korter dan de onze waardoor hun armen tot beneden de knieën reikte. De metaalachtige kostuums waren glad en naadloos. Alleen bij de schouders en ellebogen waren geledingen te zien. De korte zware benen stonden op brede voeten die ook achterwaarts uitstaken zoals bij een loopvogel. In het midden had de voorvoet een split die in het schoeisel was aangebracht. De handen staken in soepele, van vele geledingen voorziene handschoenen. Ook deze waren anders dan de onze omdat niet alleen de duim, maar ook de tweede vinger tegenover de andere vingers stond. Het waren zware klauwachtige handen.
Wat sterk opviel, was de brede goudkleurige ceintuur rond hun middel, bezaaid met motieven en
apparaten. Eén ervan was duidelijk een hamer met een scherpe slagkant. Rechts hing een slang met een uiteinde, iets dat aan een pistool deed denken. Midden voor hun buik droegen ze een soort haspel, omwikkeld met dun blinkend draad. De andere apparaten waren mij onbekend.
Niet alleen uit hun lange, zware armen en de enorme schouders, maar ook uit hun snelle bewegingen kreeg ik de indruk van een enorme lichaamskracht. Oersterke wezens, zo te zien! De bollen rond hun hoofd waren minder transparant dan ik aanvankelijk dacht. Zodra ik de schijnwerper erop richtte veranderden ze in blinkende kerstballen. Alleen met meer indirect licht kon ik flauw hun hoofden onderscheiden. De zwijgende confrontatie werd plotseling verbroken door een harde, mechanisch klinkende staccatostem.

- Can understand you us.
Ik schrok me een ongeluk. In de eerste verbazing dat ze Engels konden spreken, had ik nog niet in de gaten dat ze een vraag stelden. Afgezien van de vreemde zinsbouw, klonk er totaal geen vragende intonatie in de stem. Het klonk als een mechanische mededeling.

- Can understand you us.
Weer galmde dezelfde mededeling over het water.
Niet te geloven, ze spraken Engels!

- Yes, I do.

- We you thank. You safe life one of us.
- Oh ... all right, who are you?
- We visitors one other planet.

- Heavens! riep ik terug en meer wist ik op dat krankzinnige moment niet te zeggen.
Er viel een korte stilte. Ik dacht na over die wonderlijke stem waarin ik zowel mannelijke als
vrouwelijke stemmen meende te horen. Tussen elk woord viel een korte vaste pauze, waardoor het onnatuurlijke staccato-effect ontstond.
Dan kwam de stem weer terug en over het stille donkere water komt een - hier in het Nederlands
vertaald - ongelooflijk gesprek op gang.

- Is je schip beschadigd?
- Nee, niet dat ik weet.
- Wil je het licht uitdoen?
- Ja, natuurlijk.
- Dank. Is dit schip je eigendom?
- Ja.
- Heb je een radiozender aan boord?
- Nee.
- We willen onze dankbaarheid tonen voor de redding van ons bemanningslid.
- Och, dat is niet nodig. Zijn jullie al lang hier?
- Niet precies hier, maar we zijn al geruime tijd bij deze aarde.
- Waarom houden jullie je verborgen? Waarom geen contact met ons?
- De reden is dat jullie de wetten van een hoge beschaving nog niet kennen.

- Daar begrijp ik niets van.
- Er is nog zoveel wat de mensen op deze planeet niet begrijpen.
Ik aarzelde. Wat wisten zij van ons?
- Kennen jullie ons?
- We hebben jullie samenleving langdurig bestudeerd. Dat bewijst het feit dat we door een machine kunnen spreken in de taal die in jullie draadloze informatie het meest voorkomt.
- Hoe is het mogelijk!
Het humoristische element van ruimtewezens die Engels zitten te leren, kreeg bij mij de overhand.
- Zo, dus jullie hebben onze samenleving bestudeerd. Nou, dan zullen jullie wel niet zo’n hoge dunk van ons hebben gekregen.
- Je opmerking getuigt van inzicht.
- Jullie doen dat beter dan wij?
- Wij menen van wel.
- Maar dan begrijp ik niet waarom jullie geen contact met ons opnemen. Jullie zouden ons dus kunnen helpen?
- Het zou een inbreuk betekenen op de natuurwetten.

Ik haalde mijn schouders op en begon me ondanks de ‘duistere’ situatie steeds meer op mijn gemak te voelen. Dit was een onvoorstelbaar belangrijke ontmoeting. Hoe kon ik het aanleggen om informatie van deze wezens los te krijgen? Ik kon nu dingen te weten komen waar de mensheid eeuwen lang naar heeft moeten raden. En vooral over hun ruimteschepen moest ik iets te weten zien te komen.
- We willen je iets geven als blijk van onze dank. Wanneer we je een voorwerp geven waarmee je
ons bestaan zult kunnen bewijzen dan zal het ongetwijfeld een hoge geldswaarde vertegenwoordigen.
We hopen dat je het wilt aanvaarden. Het is gesteriliseerd.
- Wat is dat voorwerp?
- Het is een blokje inert metaal dat vele malen sterker is dan jullie beste staalsoort en slechts half zo zwaar. Het heeft een elektrisch supergeleidende structuur die dermate rechtlijnig is dat de stroom alleen kan vloeien wanneer een plus-elektrode zuiver volgens de structuurlijnen tegenover de min-elektrode wordt geplaatst. Verschuift men een der elektroden een haast onmerkbaar klein stukje dan stopt de stroom. Door deze structuur is het mogelijk om middels twee aangebrachte contactstrippen een spoelvormig stroompatroon door het blokje te laten vloeien. Het uiteindelijke resultaat is, dat wanneer een gelijkstroombron op de twee voedingsdraden wordt aangesloten er een supermagneet ontstaat met een verwaarloosbaar energieverbruik. Verder heeft het metaal een smelttemperatuur welke een veelvoud is van de beste metaallegering die er op aarde bestaat. Van dit metaal wordt o.a. de huidbeplating gebouwd van werkelijke ruimteschepen. Dit is het geschenk. We hopen dat je het wilt aannemen.

Ik was diep onder de indruk.
- Dit is een buitengewoon waardevol geschenk. Ik ben er zeer erkentelijk voor. Normaliter aanvaard ik geen geschenk voor zo iets maar ik veronderstel dat jullie tevens de bedoeling hebt om onze ruimtevaartontwikkeling te helpen. Alleen daarom zal ik het met mijn bijzondere dank aanvaarden.
- We waarderen je behulpzame en onzelfzuchtige instelling. Maar we moeten je erop wijzen dat dit  blokje een te ver geavanceerde techniek vertegenwoordigt om het in jullie research te kunnen
gebruiken. Technisch gesproken is het waardeloos. Toch is je veronderstelling dat ons geschenk
tevens een bijbedoeling heeft inderdaad juist. Maar het is geen poging om jullie technische doch om jullie maatschappelijke ontwikkeling te versnellen. We overhandigen je nl. het bewijs dat jullie
geobserveerd worden door buitenaardse intelligente rassen, die jullie zo goed kennen dat zij in staat zijn met jullie te communiceren, maar dat nadrukkelijk niet doen. We leven in de misschien wat desperate hoop, dat er mensen zullen zijn die met deze gegevens de reden kunnen formuleren.
- En wat is die reden?
- Jullie ontbreekt het normbesef, de ethiek van een hoge beschaving. Daardoor heeft het menselijke ras nog geen overlevingskans. Het blokkeert de weg naar kosmische integratie.
Ik haalde mijn schouders op. Van ‘cosmic integration‘ had ik nog nooit gehoord. Tegelijkertijd kwam er een vleugje ergernis boven borrelen. Ergens waren het toch wel arrogante wezens.
- Jullie zien ons nog niet voor vol aan?
- Nee, dat is het niet. Een volwassene neemt het een kind niet kwalijk dat het nog niet volwassen is.
- Jullie verwijten ons dus wel iets?
- Inderdaad en wel speciaal het blanke ras.
- Zo, en wat zou dat wel kunnen zijn?
- Dat antwoord kan elke Engels sprekende neger of Chinees je geven.
Het gesprek ging absoluut niet in de richting die ik me had voorgesteld. Ik moest iets anders bedenken maar tegelijkertijd oppassen dat het contact niet verbroken werd. Ik was doodsbang dat ze terug zouden kruipen in hun schotel. Dan zou ik ze nooit meer zien.
- Ik voel wel aan wat jullie ongeveer bedoelen en ik zal de boodschap doorgeven. Mag ik nog een paar andere vragen stellen? Deze unieke kans komt zeker nooit weer.

- Dat is juist. Die kans komt voor de huidige generatie niet weer.
- Het antwoord op die vragen lijkt me veel belangrijker dan dat blokje metaal.
- Je inzicht verrast ons. Het antwoord op juist gestelde vragen is inderdaad veel belangrijker.
Ik was ronduit verbluft dat ze zo snel en gemakkelijk op mijn verzoek ingingen. Ze leken me ineens een stuk vriendelijker.
- Dan zou ik graag willen weten hoe jullie ruimteschepen eruit zien en vooral hoe ze worden
voortbewogen.
- Je stelt ons teleur omdat je vraagt naar technologische know how. De gevaarlijkste natuurwet welke het beschavingsproces van een intelligent ras regelt, luidt als volgt: een hoge technologische ontwikkeling liquideert alle discriminaties op straffe van zelfvernietiging. Dit betekent dat het verstrekken van technologische know how aan een discriminerend ras een ernstige misdaad is volgens kosmische rechtsnormen. Het vergroot het risico van ondergang. Het laatste wat jullie nodig hebben is informatie die jullie techniek een nog grotere voorsprong kan geven op jullie ontoelaatbaar ver achtergebleven maatschappelijke ontwikkeling. Spelen jullie voorlopig maar met raketten en laat de andere helft van de wereldbevolking maar rustig voortleven in armoede en ondervoeding. Het enige wat jullie nodig hebben is informatie in het vlak van de maatschappelijke verhoudingen.
Ik voelde me heftig teleurgesteld. Daar ging mijn mooie droom om adembenemende technische
vindingen aan de weet te komen.
- Ik vrees dat er niet veel mensen staan te trappelen om dit soort informatie.
- Wij vrezen het ook.
- En wanneer zal volgens jullie de tijd rijp zijn om ons ruimtevaart-informaties te geven?
- Het kosmische isolement van een intelligent ras kan pas opgeheven worden wanneer het minimale beschavingsniveau is bereikt, dat wij sociaal stabiel noemen.
- En dit gesprek dan?
- Wij voelen ons gerechtigd om als tegenprestatie enige bescheiden informatie te geven die de huidige mensheid aan het denken kan zetten.
- Wat verstaan jullie onder een sociaal stabiele beschaving?
- Dit antwoord zouden we je kunnen geven. De kans dat je het zult begrijpen en aanvaarden, achten we echter gering.
- Dat risico neem ik. Het antwoord lijkt me belangrijk.
- Overdenk goed wat je wilt. Dit antwoord vergt een uitleg in woord en beeld van minstens tweedagen. Verder zul je moeten kiezen tussen het materiële geschenk (het blokje metaal) en het
immateriële geschenk in de vorm van informatie. Beide kunnen we je niet geven.
- Ik begrijp niet wat het een met het ander te maken heeft.
- Er is nog zoveel dat jullie niet begrijpen. Na onze uitleg zal ook deze vraag voor jou beantwoord zijn.
- Zijn jullie werkelijk bereid me een uitleg te geven van twee dagen?
De intonatie liet duidelijk mijn verbazing blijken.
- Inderdaad, van ten minste twee dagen. Een gesprek van kortere duur heeft geen zin. Het is de
minimum tijd welke nodig is om de benodigde kennis bij je te planten. Voor ons is de tijdsduur
onbegrensd. Ruimtereizigers hebben geen haast. We moeten je echter waarschuwen. De kans dat je je met deze informatie gelukkig zult voelen, achten we gering. Weet dus wat je doet.
Ik haalde mijn schouders op. Het leek me duidelijk dat deze wezens zwaar op de hand waren. Maar hoe dan ook een gesprek met een kosmische beschaving is een zo krankzinnige gebeurtenis, dat ik er niet aan dacht om deze kans verloren te laten gaan.
- Hoe gaat dat gesprek eigenlijk verlopen?
- Helaas hebben we alleen een kleine decompressie-ruimte die gesteriliseerd kan worden en alleen daar zul je ons kunnen horen en naar een beeldscherm kunnen kijken. Voedsel of drank zul je zelf moeten meebrengen. Je schip zal hier moeten blijven voor je voedsel en onderdak. Wij waarschuwen opnieuw: je zult er wijzer van worden maar niet gelukkiger.
- Kunnen wij met ons schip eigenlijk weg wanneer we dat willen?
- Vanzelfsprekend. Als je wegvaart is dat voorgoed. Wel verwachten we van jou en je vrouw de
plechtige belofte om geen contact op te nemen met andere mensen zolang wij hier zijn en dat jullie alles zult doen om onze aanwezigheid te verbergen.
- Ik wil dit met mijn vrouw overleggen.
- Dat is duidelijk.
Enfin, u begrijpt het wel. Mijn besluit stond vast. Alle bezwaren en moeilijkheden waren er slechts
nog om overwonnen te worden. Ik zal u dan ook niet vermoeien met de bezwaren van Miriam en het laatste deel van het gesprek. Naast de belofte tot geheimhouding behelsde het slechts een aantal instructies voor ankering, verlichting, klopsignalen en het bezoek zelf, heel vroeg de volgende morgen. De nacht hadden ze nodig voor het treffen van voorbereidingen. Plotseling draaiden de twee standbeelden zich om en beladen met hun apparatuur verdwenen ze even snel als ze gekomen waren.
Als een slaapwandelaar liep ik langzaam naar voren en liet volgens afspraak het anker vallen op de harde metalen bodem met een extra stuk ketting.
Direct daarop zakte het platform met een harde zoemtoon onder water, dan volgde een schok en het schip dreef weer in zijn element.
Even later kreeg ik opnieuw een schrik te verwerken. In de doodstille nacht steeg een afschuwelijkgeluid op. Een luid gezoem vermengd met een jengelende cirkelzaag-achtige huiltoon. Het schip kreeg een harde ruk aan de ankerketting. Over het water kwam een vreemde beroering. Het ruimteschip fungeerde als een onderzeeër. We werden voortgetrokken over een breed schuimspoor, aan de onderzijde beschenen door een flets geel-groen licht. Het geluid was onaards en angstaanjagend.
Ik bleef gefascineerd staan kijken en begon me ernstig af te vragen wat ik me op de hals had gehaald

---- TOT HIER HOOFDSTUK 1 van boek Buitenaardse Beschaving en de rest moet u zelf (gaan) lezen -----

Zie vooral boven de boeken genoemd (er is ook een e-reader!! Bol.com) en u kunt via de boekhandel of rechtstreeks meestal de boeken bestellen of via internet Bol.com b.v.... Van Homo sapiens naar homo galacticus is van andere auteur maar hfdst. 6 daarin beschrijft in grote lijnen Buitenaardse Beschaving en aan de hand daarvan HOE NU VERDER WELKE STAPPEN MOETEN WE NEMEN in grote lijnen dan om ook.... etc.....  AANRADER!!! En voor allen BEZOEKERS / gasten van deze clubs zie de statistieken op Clubhome, indien u hierop wilt antwoorden in het forum, dit gaat nu al vooral in o.a. geloofskringen al de nodige commotie geven en discussies, dan: Een Clubs.nl account is nodig om het forum te kunnen bekijken. Maak nu een account aan. GRATIS !!!  Zie dan Forum, eventueel kopieren en plakken https://maatschappelijke-belangen-beheerdersinfo.clubs.nl/forum/topic/2702075_boekentip-voor-wie-er-van-houdt